انتفاضه مردم فلسطین

انتفاضه مردم مسلمان فلسطین توانست در مدتی کوتاه ضربات جبران‌ناپذیری بر پیکر رژیم صهیونیستی جنایتکار وارد کند

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، سرزمین فلسطین از عصر حجر محل سکونت بشر و شاهد مراحل توسعه زندگی انسان از عصر کوچ‌نشینی تا عصر کشاورزی بوده‌است. قدیمی‌ترین نام شناخته شده فلسطین «سرزمین کنعان» است، زیرا اولین گروه مهاجر به فلسطین، عرب‌های کنعانی بودند که 3500 سال قبل از میلاد، فلسطین را برای مهاجرت برگزیدند. و امّا اسم فلسطین برگرفته از اقوام مهاجری است که در حدود 1200 سال قبل از میلاد، از غرب آسیا به این سرزمین مهاجرت کردند.

کنعانیان که از جزیرة‌العرب به سرزمین فلسطین کوچ کردند، شهری را با نام «یبوس» بنیان نهادند. بعدها این نام به اورسالم ـ یعنی صلح و دوستی ـ تغییر نام یافت. در واقع اورسالم همان اورشلیم در زبان عبری است که امروز به شهر قدس اطلاق می‌شود.

اعتقاد به توحید و یگانگی خدا در فلسطین، از زمان ورود حضرت ابراهیم نبی بوده است. حضرت ابراهیم فلسطین را برای سکونت برگزید و توحید را در این سرزمین گسترش داد. سرانجام در این دیار از دنیا رفت و در شهر الخلیل دفن شد. علت نامگذاری این شهر به الخلیل به خاطر وجود مقبره ابراهیم خلیل الله در این شهر است. بعد از حضرت ابراهیم، فرزندش اسحاق، سپس نوه‌اش یعقوب در فلسطین ماندند؛ امّا فرزندان یعقوب به مصر مهاجرت کردند. نوادگان و فرزندان یعقوب که به بنی‌اسرائیل معروف بودند، پس از وفات حضرت موسی به رهبری حضرت یوشع به فلسطین بازگشتند. پس از آن هرج و مرج فلسطین را دربرگرفت و این هرج و مرج تا زمان طالوت باقی ماند. سپس داوود نبی، جانشین طالوت شد.

داوود(ع) بر تمام فلسطین تسلط یافت و حدود 1000 سال قبل از میلاد، بیت‌المقدس را پایتخت حکومت خود قرار داد. پس از داوود، فرزندش سلیمان حکومت را به دست گرفت و از این زمان فلسطین شاهد عمران و آبادنی وسیعی بود. در قرن‌های طولانی بیشتر ساکنان فلسطین، عرب کنعانی بودند و به مرور با دیگر اقوام عرب در هم آمیختند. همچنین در دوره‌هایی، یهود در برخی مناطق فلسطین به حکومت رسید؛ امّا در سال 63 قبل از میلاد، رومیان بر فلسطین مسلط شدند و یهودیان را تحت سیطره خود قرار دادند. سال 30 میلادی آغاز نبوت حضرت عیسی(ع) بود. او تعالیم خود در شهر اورشلیم را آغاز کرد و به هدایت مردم مشغول بود.

براساس مدارک تاریخی این شهر در طول تاریخ هفده بار مورد حمله و محاصره قرار گرفت و بارها با خاک یکسان شد. از لحاظ مالکیت نیز شهر اورسالم یا قدس پانزده قرن در اختیار یبوسیان یا همان کنعانیان، چهار قرن در تسلط بنی اسرائیل، چند قرن در دست ایرانی‌ها، دو قرن در حاکمیت یونان و چهار قرن تحت حکومت رومیان اداره شد. از این رو روشن است که بنیان قدس و آبادی سرزمین فلسطین از کنعانیان نشأت گرفته است و حافظه تاریخ جایی جز چهار قرن برای بنی‌اسرائیل باقی نمی‌گذارد.

از سوی دیگر عهدنامه مسلمین نیز این ماجرا را تأیید می‌کند که یهودیان در آن دوران به عنوان اتباع و ساکنان رسمی اورشلیم شناخته نمی‌شدند و از آنان نامی به میان نیامده‌است.

پس از فتح مسالمت‌آمیز اورشلیم به دست مسلمانان، نام آن به بیت‌المقدس تغییر یافت. از آن پس از سال پانزده ه . ق تا سال 1337 ه . ق مطابق با 1917 م جز در مدت یک قرن، همواره بیت‌المقدس در دایره سرزمین‌های اسلامی تعریف می‌شد.

در سال 1799م، ناپلئون بناپارت اولین رهبر اروپایی بود که یهودیان را برای ایجاد یک کشور یهودی در سرزمین فلسطین دعوت کرد. سال‌ها بعد و در سال 1897م، اولین کنفرانس صهیونیستی در سوئیس برگزار شد و تصمیم بر آن شد که برای یهودی‌سازی سرزمین فلسطین، سیاستی هدفمند دنبال شود. آنان برای حساسیت‌زدایی، به جای عبارت دولت یهودی از وطن یهودی استفاده کردند. با این وجود پس از 30 سال و در ابتدای جنگ جهانی اول، تنها 1٪ یهودیان از این طرح حمایت کردند و در عمل این طرح با شکست مواجه شد. در آن زمان تنها 8٪ از جمعیت فلسطین را یهودیان به خود اختصاص داده بودند و از لحاظ مساحت نیز، تنها 2٪ کل فلسطین در اختیار آنان بود. اتفاقات جنگ جهانی اول، منجر به صدور بیانه بالْفُور در سال 1917م شد. در این بیانه بریتانیا خواستار ایجاد وطن یهودی در فلسطین شد. به همین خاطر در زمان حکومت بریتانیا بر فلسطین، جمعیت انبوهی از صهیونیست‌ها به سرزمین فلسطین مهاجرت کردند، به طوری که تعداد یهودیان در این دوره 6 برابر افزایش یافت.

در سال 1948م اسرائیل تاسیس شد. در این زمان یهودیان 78٪ سرزمین فلسطین را اشغال کردند. مناطق اشغالی شامل الخلیل واقع در شمال فلسطین، ساحل دریای مدیترانه، صحرای نقب و منطقه مرکزی فلسطین بود. از آنجا که کرانه باختری تحت اداره اردن بود و غزه نیز توسط دولت مصر اداره می‌شد، این دو منطقه از اشغال صهیونیست‌ها در امان ماند؛ امّا از سال‌ 1967 تا 1995م اسرائیل موفق شد 60٪ از کرانه باختری و 40٪ از غزه را اشغال کند. همچنین در این دوره رژیم صهیونیستی توانست 97٪ فلسطین را به اشغال خود درآورد.